O Stowarzyszeniu

				ALEKSANDRA LELIWA-KOPYSTYŃSKA PrzewodniczÄ ca
		MARIAN KALWARY WiceprzewodniczÄ cy				KRYSTYNA BUDNICKA WiceprzewodniczÄ ca
		JADWIGA GAŁĄZKA Sekretarz				ALEKSANDRA KANIUKA Skarbnik
		TOMASZ PROT Członek ZarzÄ du				ANNA DRABIK Członek ZarzÄ du
		PIOTR JANKOWERNY Członek ZarzÄ du

1. pogłębianie i upowszechnianie wiedzy o zbrodniach hitlerowskich popełnianych w czasie II Wojny Światowej, w szczególności wobec dzieci i młodzieży pochodzenia żydowskiego,
2. zachowanie i utrwalanie pamięci o ofiarach Holocaustu oraz o ludziach, którzy z narażeniem życia ratowali prześladowanych,
3. potępianie przejawów nietolerancji, w szczególności przejawów antysemityzmu w życiu społecznym,
4. organizowanie różnych form pomocy członkom Stowarzyszenia,
5. inicjowanie i aktywizacja starań o uzyskanie przez członków Stowarzyszenia świadczeń, wynikających z obowiązującego w RP ustawodawstwa oraz odszkodowań za straty moralne i materialne poniesione w latach II Wojny Światowej w wyniku prześladowań rasowych i narodowościowych.

Pobierz pełny tekst statutu - plik PDF.

Stowarzyszenie - z siedzibą główną w Warszawie przy ul. Twardej 6 - ma cztery oddziały: w Gdańsku, Krakowie, Łodzi i Wrocławiu. W ciągu trzech miesięcy, dzielących zebranie założycielskie od pierwszego Walnego Zgromadzenia (11 października 1991 roku), liczba członków podwoiła się z 45 do 90 osób; pod koniec 1995 roku Stowarzyszenie liczyło już 500 osób, na początku 1999 - ponad 600, w 2006 roku - około 700. A obecnie, w 2017 roku jest nas około 500 osób i z roku na rok, co oczywiste będzie nas coraz mniej.

Nie wszyscy, którzy dowiadywali się o istnieniu Stowarzyszenia przystępowali do niego od razu. Decyzja związana z "ujawnieniem" pochodzenia nie każdemu przychodziła łatwo. Są też tacy, którzy nie znają swojej historii i pewnie nigdy nie dowiedzą się, że mogliby być członkami naszego Stowarzyszenia. Ci, którzy dopiero w ostatnich latach poznali prawdę, ujawnioną im przez umierających przybranych rodziców, przychodzą do Stowarzyszenia szukać wsparcia i pomocy w poszukiwaniu rodzin. W książce Dowody na istnienie Hanna Krall pisze:

"Umierają polscy rodzice żydowskich dzieci. Znaleźli je ponad pięćdziesiąt lat temu - przy torze, którym jechał pociąg, przy drodze, którą pędzono Żydów, pod murem getta albo w krzakach. Czasami dostawali je od ludzi, którzy obiecali, że wrócą, ale nie pojawili się więcej.

Polscy rodzice nieśli dziecko do kościoła. Nadawali chrześcijańskie imię. Wychowywali jak własne i milczeli o przeszłości. Teraz umierają. Musieli być w zbliżonym wieku, bo pora umierania nastała równocześnie dla wielu. W ostatniej chwili pragną opowiedzieć jak było, lecz mówią niewyraźnie, o niejasnych sprawach i odchodzą w pół słowa. Niektórzy zostawiają równie spóźniony i niejasny list lub strzęp notatek. Z takim strzępem i półsłowem przychodzą pięćdziesięcioletnie żydowskie dzieci do Żydowskiego Instytutu Historycznego".

Zdecydowanie więcej jest kobiet - obrzezanym chłopcom było trudniej ocaleć. Przeważnie pochodzimy z większych miast, w anonimowym środowisku łatwiej było ukryć żydowskie dziecko. Oficjalne dane o dacie lub miejscu urodzenia często nie zgadzają się ze stanem faktycznym. Wyrabiano nam fałszywe dokumenty, które ratowały życie. Wykształcenie zdobywaliśmy po wojnie.

Katarzyna Meloch tak o tym pisze w Kronice nr 2 Stowarzyszenia: "Do szkół, do wyższych uczelni trafiliśmy z lasu, z piwnicy, albo na przykład prosto z pola, od pasania krów. Musieliśmy nadrabiać wieloletnie zaległości w nauce, nikt nie miał dla nas taryfy ulgowej. Nikt spoza naszego kręgu nie zna ceny, jaką musieliśmy za nasz powrót do "normalnego życia" zapłacić".